Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν...

Ο κόσμος γεμίζει τις πλατείες και ζητά μια λύση. Όλο το προηγούμενο διάστημα ακούγοντας τον πρωθυπουργό αποφάσισε σιωπηλά πως θα αποδεχθεί τις θυσίες και θα κάνει μειώσεις στις αποδοχές, ή ακόμη περισσότερο πως μπορεί να βρεθεί χωρίς δουλειά.  Δεν είναι υποχρεωτικό όλοι να γνωρίζουν τις επιπτώσεις από τις παρεμβάσεις του Ταμείου ανά τον κόσμο, ώστε να έχει την πρότερη γνώση πως το πρόγραμμα αυτό οδηγεί σε αδιέξοδο. Σε κάθε περίπτωση όμως άκουσαν τον προωθυπουργό και του έδωσαν μια ακόμη ευκαιρία, αν και είχαν συνειδητοποιήσει πως μάλλον εξαπατήθηκαν από την προεκλογική εξαγγελία πως λεφτά υπάρχουν.

Ένα χρόνο αργότερα  η ανεργία σαρώνει τα πάντα και η επίθεση σε όλους τους τομείς της εργασίας, της ασφάλειας και της περιουσίας συνεχίζεται. Η χώρα βυθίζεται, χωρίς βοήθεια στην παγίδα του χρέους, προκαλώντας την αγανάκτηση και εκείνων που ως σήμερα δεν κατέβαιναν σε πορείες και έχουν ψηφίσει τα δύο κόμματα εξουσίας.

Σε αυτή τη δύσκολη πορεία,  επαναπροσδιορίζονται και η έννοια του πολίτη , αλλά και αυτή της πατρίδας. Την ίδια ώρα που το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού είναι απροστάτευτο αλλά και αγανακτισμένο, σταδιακά κάνουν την εμφάνισή τους, οι "συνήθεις ύποπτοι". Αυτοί που χρόνια κάνουν αυτή τη δουλειά, στον ημιυπαίθριο της διαφθοράς.  Με κουκούλα ή χωρίς,  συστατικό στοιχείο του ελληνικού κράτους, είναι έτοιμοι να αγοράσουν φθηνά αυτή τη χώρα.