Αθήνα είσαι καμίνι

“Από τη μια μέρα στην άλλη, το ηλεκτρικό κόβεται, οι υπολογιστές αντικαθίστανται από μηχανές, οι εκπομπές στην τηλεόραση προβάλλονται με διακοπές. Η Κοσμοχαλασιά ερημώνει όλες τις πόλεις, διαλύει κάθε ίχνος πολιτισμού. Οι άνθρωποι κλείνονται στο σπίτι τους και όσα κτίρια έχουν μείνει ακόμη ορθά γίνονται φρούρια, ενώ η τροφή διανέμεται με συσσίτιο”. Είναι ένα απόσπασμα από το οπισθόφυλλο του μυθιστορήματος του Pedro Mairal “ Η χρονιά της Ερήμου”  που περιγράφει την Αργεντινή, μετά τη διακοπή της δόσης του ΔΝΤ.  Ένα βιβλίο σαρωτικό που κάθε λέξη του  κρύβει πιίκρα και οργή, φόβο και ανασφάλεια. Οι άνθρωποι προσπαθούν να επιβιώσουν φτιάχνοντας μια πόλη μέσα στην πόλη.

Επιστροφή στην Αθήνα. Υπάρχουν πράγματα που χρειάζονται σχέδιο και πρόγραμμα για την πρωτεύουσα  και άλλα που πρέπει να γίνουν άμεσα.   Ο ρόλος του δήμου Αθηναίων, αλλά και του περιφερειάρχη  Αττικής είναι καθοριστικός. Μέχρι να προκηρυχθούν οι διαγωνισμοί των διαφόρων υπουργείων της κυβέρνησης για προγράμματα ανάπλασης,  νέες σχολικές υποδομές κ.α. (με την προϋπόθεση πως υπάρχουν τα χρήματα) η τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να δώσει την απάντηση για τη λειτουργία της πόλης.

Το πρώτο πράγμα που θα έπρεπε να γίνει είναι η αποκατάσταση της επικοινωνίας των δημοτών με την τοπική αυτοδιοίκηση. Μια πλατφόρμα επικοινωνίας με social media θα καταργούσε τη γραφειοκρατία των υπηρεσιών, λαμβάνοντας άμεσα τα μηνύματα των πολιτών για τα ζητήματα της πόλης.

Δεύτερο μέτρο είναι η ενεργοποίηση των δημοτικών διαμερισμάτων και η μετατροπή τους , όπως σχεδιάζει η παράταξη του κ. Γ.  Καμίνη σε μικρούς δήμους, ώστε να αφουγκράζονται τα ζητήματα των γειτονιών.

Όμως τίποτα από όλα αυτά δεν θα έχει αποτέλεσμα αν δεν ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός των δημοτικών υπαλλήλων για να αντιμετωπίσει την ιερή καθημερινότητα.  Όλα αυτά τα λεγόμενα «μικρά ζητήματα» που τείνουν να γίνουν μεγάλα. Οι λακκούβες, οι κάδοι που δεν αντικαθίστανται, η καθαριότητα,  ο χαμηλός φωτισμός,  η διαχείριση των πεζοδρομίων, η στάθμευση, αλλά και άλλα πιο ζόρικα, όπως οι αυθαιρεσίες των εργολάβων, τα συμφέροντα της νύχτας , η δράση των συμμοριών,  τα ναρκωτικά και η λειτουργία του παραεμπορίου. Αυτό  σημαίνει πως οι υπηρεσίες του δήμου πρέπει να σταματήσουν «να πετούν τη μπάλα στα μνήματα»

Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια,  η θέση του δημάρχου, μεταλλάχθηκε σε κάτι άλλο. Σε μηχανισμό μεταπήδησης στην κεντρική πολιτική σκηνή, φορτώνοντας  το δήμο χρέη  και ακινησία.  Τώρα , που η κατάσταση δυσκολεύει πρέπει η δημοτική αρχή να θυμηθεί την κληρονομιά του Μπέη, του Έβερτ και του Τρίτση και να λειτουργήσει ξανά υπέρ των πολιτών. Αλλιώς ειδικά το κέντρο της πόλης , όσο προχωρά η ύφεση, «προορίζεται» για να μετατρέπει σε θέατρο των κοινωνικών συγκρούσεων,  μεταξύ των φτωχών και των μεταναστών και των ακροδεξιών δυνάμεων. Για να μην έχει το Κέντρο της Αθήνας την προοπτική της αργεντίνικης «πόλης» του Pedro Mairal, ο δήμος πρέπει να δράσει.